بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ وَ الْفَجْرِ

به نام خداى گسترده‌مهر مهرورز؛ سوگند به سپيده دم!

وَ لَيالٍ عَشْرٍ

سوگند به شب‌هاى دهگانه!

وَ الشَّفْعِ وَ الْوَتْرِ

سوگند به زوج و فرد!

وَ اللَّيْلِ إِذا يَسْرِ

سوگند به شب، هنگامى كه سپرى شود!

هَلْ فِي ذٰلِكَ قَسَمٌ لِذِي حِجْرٍ

آيا در اين (موارد) سوگندى براى خردمند نيست؟!

أَ لَمْ تَرَ كَيْفَ فَعَلَ رَبُّكَ بِعادٍ

آيا نديده‌اى كه پروردگارت با (قوم)« عاد »چه كرد؟!

إِرَمَ ذاتِ الْعِمادِ

(همان مردم شهر) ارم ستون‌دار،

الَّتِي لَمْ يُخْلَقْ مِثْلُها فِي الْبِلادِ

كه همانند آن در شهرها آفريده نشده بود!

وَ ثَمُودَ الَّذِينَ جابُوا الصَّخْرَ بِالْوادِ

و (قوم)« ثمود »كه صخره‌ها را در سرزمين (شان) مى‌بريدند.

وَ فِرْعَوْنَ ذِي الْأَوْتادِ

و فرعونى كه صاحب ميخ‌ها بود،

الَّذِينَ طَغَوْا فِي الْبِلادِ

(همان) كسانى كه در شهرها طغيان كردند،

فَأَكْثَرُوا فِيهَا الْفَسادَ

و در آنجا فساد را افزودند؛

فَصَبَّ عَلَيْهِمْ رَبُّكَ سَوْطَ عَذابٍ

و پروردگارت تازيانه عذاب را بر آنان فرو ريخت!

إِنَّ رَبَّكَ لَبِالْمِرْصادِ

قطعا پروردگارت در كمينگاه است.

فَأَمَّا الْإِنْسانُ إِذا مَا ابْتَلاهُ رَبُّهُ فَأَكْرَمَهُ وَ نَعَّمَهُ فَيَقُولُ رَبِّي أَكْرَمَنِ

و اما انسان هنگامى كه پروردگارش او را بيازمايد و او را ارج نهد و وى را نعمت بخشد، پس مى‌گويد:« پروردگارم مرا ارج نهاده است! »

وَ أَمَّا إِذا مَا ابْتَلاهُ فَقَدَرَ عَلَيْهِ رِزْقَهُ فَيَقُولُ رَبِّي أَهانَنِ

و اما هنگامى كه او را بيازمايد و روزى‌اش را بر او تنگ سازد، پس مى‌گويد:« پروردگارم [مرا] خوار كرده است! »

كَلاَّ بَلْ لا تُكْرِمُونَ الْيَتِيمَ

هرگز چنين نيست، بلكه يتيم (ها) را ارج نمى‌نهيد،

وَ لا تَحَاضُّونَ عَليٰ طَعامِ الْمِسْكِينِ

و يكديگر را بر غذا دادن بينوا (يان) تشويق نمى‌كنيد،

وَ تَأْكُلُونَ التُّراثَ أَكْلاً لَمًّا

و ميراث را كاملا يكجا مى‌خوريد،

وَ تُحِبُّونَ الْمالَ حُبًّا جَمًّا

و ثروت را با علاقه‌اى فراوان دوست داريد.

كَلاَّ إِذا دُكَّتِ الْأَرْضُ دَكًّا دَكًّا

هرگز چنين نيست، هنگامى كه زمين (با ضربه‌اى) كاملا خرد (و هموار) مى‌شود،

وَ جاءَ رَبُّكَ وَ الْمَلَكُ صَفًّا صَفًّا

و (فرمان) پروردگارت و فرشتگان صف به صف فرا مى‌رسند،

وَ جِيءَ يَوْمَئِذٍ بِجَهَنَّمَ يَوْمَئِذٍ يَتَذَكَّرُ الْإِنْسانُ وَ أَنَّي لَهُ الذِّكْريٰ

و در آن روز جهنم آورده شود؛ در آن روز انسان متذكر مى‌شود؛ و [لى‌] تذكر كجا براى او (سود) دارد؟!

يَقُولُ يا لَيْتَنِي قَدَّمْتُ لِحَياتِي

مى‌گويد:« اى كاش من براى زندگى‌ام (در رستاخيز، چيزى،) از پيش فرستاده بودم! »

فَيَوْمَئِذٍ لا يُعَذِّبُ عَذابَهُ أَحَدٌ

و در آن روز هيچ كس [همانند] عذاب او عذاب نمى‌كند،

وَ لا يُوثِقُ وَثاقَهُ أَحَدٌ

و هيچ كس [همانند] به بند كشيدن او به بند نمى‌كشد.

يا أَيَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ

اى جان آرام يافته!

ارْجِعِي إِليٰ رَبِّكِ راضِيَةً مَرْضِيَّةً

به سوى پروردگارت باز گرد در حالى كه (تو از او) خشنودى [و] مورد رضايت (او) هستى،

فَادْخُلِي فِي عِبادِي

پس در (سلك) بندگان (ويژه) من در آى،

وَ ادْخُلِي جَنَّتِي

و در بهشت من وارد شو!

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ وَ الضُّحيٰ

به نام خداى گسترده‌مهر مهرورز؛ سوگند به نيمروز!

وَ اللَّيْلِ إِذا سَجيٰ

سوگند به شب هنگامى كه آرام گيرد!

ما وَدَّعَكَ رَبُّكَ وَ ما قَليٰ

كه پروردگارت تو را رها نكرده و (با تو) به سختى دشمنى نورزيده است.

وَ لَلْآخِرَةُ خَيْرٌ لَكَ مِنَ الْأُوليٰ

و مسلما (سراى) آخرت براى تو از (سراى) نخستين بهتر است.

وَ لَسَوْفَ يُعْطِيكَ رَبُّكَ فَتَرْضيٰ

و حتما در آينده پروردگارت به تو عطا مى‌كند و خشنود مى‌شوى.

أَ لَمْ يَجِدْكَ يَتِيماً فَآويٰ

آيا تو را يتيم نيافت و پناه داد؟!

وَ وَجَدَكَ ضَالاًّ فَهَديٰ

و تو را گم گشته يافت و راهنمايى كرد،

وَ وَجَدَكَ عائِلاً فَأَغْنيٰ

و تو را فقير يافت و توانگر ساخت،

فَأَمَّا الْيَتِيمَ فَلا تَقْهَرْ

و اما يتيم را پس (خوارش مساز و بر او) چيرگى مورز،

وَ أَمَّا السَّائِلَ فَلا تَنْهَرْ

و اما گدا را، پس با پرخاش مران،

وَ أَمَّا بِنِعْمَةِ رَبِّكَ فَحَدِّثْ

و اما نعمت پروردگارت را پس خبر ده.

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ أَ لَمْ نَشْرَحْ لَكَ صَدْرَكَ

به نام خداى گسترده‌مهر مهرورز؛ آيا سينه تو را برايت گشاده نساختيم،

وَ وَضَعْنا عَنْكَ وِزْرَكَ

و بار سنگين (گناه) تو را از تو فرونهاديم؟!

الَّذِي أَنْقَضَ ظَهْرَكَ

(همان بارى) كه پشتت را بشكسته بود.

وَ رَفَعْنا لَكَ ذِكْرَكَ

و يادمان تو را برايت بلند (آوازه) كرديم.

فَإِنَّ مَعَ الْعُسْرِ يُسْراً

پس در حقيقت با (هر) دشوارى، آسانى است،

إِنَّ مَعَ الْعُسْرِ يُسْراً

در واقع با (هر) دشوارى، آسانى است،

فَإِذا فَرَغْتَ فَانْصَبْ

و هنگامى كه از (كار مهمى) فارغ شدى پس بنشين،

وَ إِليٰ رَبِّكَ فَارْغَبْ

و فقط به سوى پروردگارت متمايل شو.

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ وَ التِّينِ وَ الزَّيْتُونِ

به نام خداى گسترده‌مهر مهرورز؛ سوگند به انجير و زيتون!

وَ طُورِ سِينِينَ

سوگند به كوه پر بركت (طور سينا)!

وَ هٰذَا الْبَلَدِ الْأَمِينِ

سوگند به اين سرزمين امن (مكه)!

لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسانَ فِي أَحْسَنِ تَقْوِيمٍ

بيقين انسان را در بهترين (نظام معتدل و) استوار آفريديم،

ثُمَّ رَدَدْناهُ أَسْفَلَ سافِلِينَ

سپس او را به فروترين (و خوارترين مرحله) فروتران باز گردانديم،

إِلَّا الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ فَلَهُمْ أَجْرٌ غَيْرُ مَمْنُونٍ

مگر كسانى كه ايمان آوردند و [كارهاى‌] شايسته انجام دادند، پس براى آنان پاداشى بى‌پايان است.

فَما يُكَذِّبُكَ بَعْدُ بِالدِّينِ

پس بعد (از اين دلايل) چه چيزى تو را به تكذيب كردن (روز) جزا واداشت؟!

أَ لَيْسَ اللَّهُ بِأَحْكَمِ الْحاكِمِينَ

آيا خدا داورترين داوران نيست؟!

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ اقْرَأْ بِاسْمِ رَبِّكَ الَّذِي خَلَقَ

به نام خداى گسترده‌مهر مهرورز؛ بخوان به نام پروردگارت كه (همه چيز را) آفريد،

خَلَقَ الْإِنْسانَ مِنْ عَلَقٍ

انسان را از (خون بسته) آويزان آفريد.

اقْرَأْ وَ رَبُّكَ الْأَكْرَمُ

بخوان در حالى كه پروردگارت ارجمندتر است؛

الَّذِي عَلَّمَ بِالْقَلَمِ

(همان) كسى كه با قلم بياموخت،

عَلَّمَ الْإِنْسانَ ما لَمْ يَعْلَمْ

به انسان آنچه را نمى‌دانست آموخت.

كَلاَّ إِنَّ الْإِنْسانَ لَيَطْغيٰ

هرگز چنين نيست، قطعا انسان طغيان مى‌كند،

أَنْ رَآهُ اسْتَغْنيٰ

بخاطر اينكه خود را توانگر بيند.

إِنَّ إِليٰ رَبِّكَ الرُّجْعيٰ

در واقع بازگشت (همگان) فقط به سوى پروردگار توست.

أَ رَأَيْتَ الَّذِي يَنْهيٰ

آيا ديدى كسى را كه منع مى‌كند،

عَبْداً إِذا صَلَّيٰ

بنده‌اى را هنگامى كه نماز مى‌گزارد؟!

أَ رَأَيْتَ إِنْ كانَ عَلَي الْهُديٰ

آيا ملاحظه كردى اگر (او) بر (راه) هدايت باشد،

أَوْ أَمَرَ بِالتَّقْويٰ

يا به پارسايى (و خود نگهدارى) فرمان دهد؟! (منع كردن او سزاوار است؟)

أَ رَأَيْتَ إِنْ كَذَّبَ وَ تَوَلَّيٰ

آيا ملاحظه كردى اگر (او) تكذيب كند و روى برتابد، (مستحق مجازات الهى نيست؟)

أَ لَمْ يَعْلَمْ بِأَنَّ اللَّهَ يَريٰ

آيا ندانسته كه خدا (او را) مى‌بيند؟

كَلاَّ لَئِنْ لَمْ يَنْتَهِ لَنَسْفَعاً بِالنَّاصِيَةِ

هرگز چنين نيست، اگر پايان ندهد حتما زمام (او را) مى‌گيريم و مى‌كشيم،

ناصِيَةٍ كاذِبَةٍ خاطِئَةٍ

(همان) زمام (شخص) دروغگوى خطا كار را!

فَلْيَدْعُ نادِيَهُ

پس بايد محفلش را فراخواند (تا ياريش كنند)،

سَنَدْعُ الزَّبانِيَةَ

كه (ما هم) بزودى مأموران (دوزخ) را فرا مى‌خوانيم!

كَلاَّ لا تُطِعْهُ وَ اسْجُدْ وَ اقْتَرِبْ

هرگز چنين نيست او را اطاعت مكن، و سجده نما و (به خدا) نزديك شو.

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ إِذا جاءَ نَصْرُ اللَّهِ وَ الْفَتْحُ

به نام خداى گسترده‌مهر مهرورز؛ هنگامى كه يارى خدا و پيروزى فرا رسد،

وَ رَأَيْتَ النَّاسَ يَدْخُلُونَ فِي دِينِ اللَّهِ أَفْواجاً

و مردم را مى‌بينى در حالى كه گروه گروه در دين خدا وارد مى‌شوند،

فَسَبِّحْ بِحَمْدِ رَبِّكَ وَ اسْتَغْفِرْهُ إِنَّهُ كانَ تَوَّاباً

پس با ستايش پروردگارت تسبيح گوى و از او طلب آمرزش كن! [چرا] كه او بسيار توبه‌پذير است.

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ قُلْ هُوَ اللَّهُ أَحَدٌ

به نام خداى گسترده‌مهر مهرورز؛ بگو:« خدا يكتاست،

اللَّهُ الصَّمَدُ

خداى همواره مقصود،

لَمْ يَلِدْ وَ لَمْ يُولَدْ

نه زاييده و نه زاده شده است؛

وَ لَمْ يَكُنْ لَهُ كُفُواً أَحَدٌ

و هيچ كس براى او همتا نبوده است. »

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ الْفَلَقِ

به نام خداى گسترده‌مهر مهرورز؛ بگو:« پناه مى‌برم به پروردگار بامداد،

مِنْ شَرِّ ما خَلَقَ

از بدى آنچه آفريده است.

وَ مِنْ شَرِّ غاسِقٍ إِذا وَقَبَ

و از بدى نهايت تاريكى (شب) هنگامى كه فرا رسد،

وَ مِنْ شَرِّ النَّفَّاثاتِ فِي الْعُقَدِ

و از بدى (زنان افسونگر) دمنده در گره‌ها (و پيوندها و قرارها،)

وَ مِنْ شَرِّ حاسِدٍ إِذا حَسَدَ

و از بدى حسود هنگامى كه رشك ورزد! »

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ النَّاسِ

به نام خداى گسترده‌مهر مهرورز؛ بگو:« پناه مى‌برم به پروردگار مردم،

مَلِكِ النَّاسِ

(همان) فرمانرواى مردم،

إِلهِ النَّاسِ

(همان) معبود مردم،

مِنْ شَرِّ الْوَسْواسِ الْخَنَّاسِ

از بدى وسوسه گر بسيار پنهان شونده،

الَّذِي يُوَسْوِسُ فِي صُدُورِ النَّاسِ

كه در سينه‌هاى مردم وسوسه مى‌كند،

مِنَ الْجِنَّةِ وَ النَّاسِ

در حالى كه از جن و (يا از) مردم است! »